"As you get older..."

Yakın zamanda biraz daha büyüyecek bir insan olarak belirtmek isterim ki; değişen pek bir bok olmuyor. Tabii geçen her seneyle sizin de "yetişkincilik" oynama hevesiniz artıyorsa orası ayrı, fatura ödemek bazılarımıza eğlenceli geliyor olabilir ya da peluş oyuncaklar bazılarının gözünde o eski kutsal yerlerini kaybetmiş olabilir ama kendi adıma konuşmam gerekirse pek değişen bir şey yok. Peluş oyuncaklar hala şahane, fatura ödemek hala boktan, tayyör vb. yetişkin kıyafetlerini ise umuyorum bir ömür boyu tenime sürmeyeceğim. Kazık kadar olmuş olabilirim ancak hala hayatımı çizgi filmlere adayıp bir karaktere hasta olmayı da ihmal etmiyorum (seneler doğrultusunda bkz. Woody (kesin Jim Carrey'i seslendiren adam seslendiriyor diye hastası olmuşumdur ama neyse), Haruka a.k.a her genç kızın come out süreci yardımcısı vb. ). Tek fark sanırım artık dyke drama izleyebiliyorum falan ama o kadar da olur herhalde, değil mi Zuko'cuğum? Senin yüzünden etüte gitmiyorum biliyorsun değil mi? Tamam arkadaşın gidemeyeceği için bana hediye ettiği bir etüt olabilir ama olsun. Adiler, dublajı da şahane, sadece Türkçe izleyebiliyorum. Neyse, action figure'leriniz falan yok mu sizin?..

P.S: Emile Hirsch, seni seviyorum canım, her ne kadar suratını kıllandırıp Hobbit'sel durumlara girme potansiyeline sahip olsan da o white bow ile beni pek mutlu ettin. Ayrıca Ryan'ın hayatıma girip yaklaşık 2 ayımı emmesi de senin bok yemendir. Canım benim aferin sana ^^

Now Batman Becomes Interesting, Finally!

http://www.dailymail.co.uk/news/worldnews/article-1141588/Holy-Smoke-Batwoman-makes-comic-book-comeback-red-headed-lesbian.html

Filmlerden bahsetmiyorum, sonuçta Uma olsun Heath olsun veyahut Jim'ciğim olsun filmlerin hep ilginç bir yanı vardı. Ama çizgi roman Bane'in Bruce'cuğun omurgasını ikiye ayırmasından beri ilk defa beni eğlendirmeyi başardı..

Özetle ve linkten de anlaşılabileceği gibi, Batwoman geliyor, hem de redhead, hem de lezbiyen... Bundan daha fazla isteyebileceğimiz tek şey yanında butch bir sidekick olur. Hah, olay da yavaş yavaş Rage'e döner mesela~~

Bu yazımı Onch'un Paris'in değil, benim BFF'im olması dilekleriyle bitiyorum, unutmadan tanıştırayım, bkz. Onch;

P.S: Taiwan rules, big time!

Ya ama ama...

Bu kadar pahalı olmaz ki ama, bu durumda nasıl alabilirim ki ben bunu (140 $ falan yaklaşık). Üstelik içinde her şey var ;_; Oyuncak bile! Adiler! İçine bir Mario'yu koymadıkları kalmış ki o olsa 140 $ oldukça yerinde bir fiyat olurdu... Karşızda Love of Siam Director's Cut DVD Box Set (hem de ne set)...


Filmin Soundtrack'i

Filmden sahnelerin kartpostalları

Filmdeki fotoğraf

Mew'un bestesinin notaları

DVD'ler

İç kısım, kapak vs

Filmdeki oyuncaaaaaaak ;_; !

Ve de Box Set....

P.S: Sponsor lazım bana~~

Back To Basics

İlk olarak; Matsumoto'mu özledim be ben! Az önce şöyle bir google'ladım kendisini, canım benim hala aynı etkileyici ve tipsiz havaya sahip. Ben Japon dünyasından uzaklaştığımdan beri o da pek bir şeyle uğraşmamış sanırım ama. Her neyse, google'ın konu Japon dünyası olduğunda nasıl bir bataklık olabileceğini unutmuşum sanırım: "Hah MatsuJun'u mu arıyordun? Bak sana hatırlatalım biz de ayrıca Oguri, Hiroki, Nino, Toma, Hiro, Uchi hepsinden var, hadi tıkla tıkla!" . Tıklamıyorum işte adi google! Öte yandan şu gay Thai blog'unu karşıma çıkardığın için teşekkürler, ayrı konu. Neyse, kendimi ilk kurtulduğum anda Japon bataklıklarında boğmak istiyorum, böyle kafam şişip tamamen boşalana kadar. Bu ne ya, a girl/boy needs her/his occasional moe! Bu hayat böyle geçmez, zaten şimdi düşündükçe aklıma herkes geliyor, iyice özlüyorum, bir Juri, bir Mika olsa fena mı olurdu ne yani.
Sırf Japon dünyası da değil esasen, böyle hafif ergenlik/nostalji/lise 1 kıvamına dönme ihtiycı içindeyim. bol miktarda Cure ve Wong Kar Wai lazım bana. Bir de şey, geçen onu fark ettim, her türlü gay materyalimi özledim ben. Brokeback Mountain olsun, QAF olsun, Happy Together'lar, Eternal Summer'lar, Love of Siam'lar, hepsini tekrar izlemek istiyorum. Bu ne biçim hayat ya...
Neyse, şimdilik bir kaç fotoprafa bakıp eski günleri anmaya devam edeyim. Yazın çaresine bakarım artık...
P.S: An-an'ın son sayısında sanırım Hiroki yemek tarifi vermiş, yerim ^^ !
P.S2: Asyanın fashion sense'ine hastayım, Türkiye'de de sizdeki gibi bir fashion sense olması için yalvarıyorum. Acaba şu bir ay yaşama şansımı Taiwan'da falan mı değerlendirsem? Ülke tavsiyesi anyone? Japonya demeyiniz yalnız çünkü oraya gitme şansımı bu yaz kullanmak istiyorum. Göreceğiz...
P.S3: Galiba az önce Kore'nin Agyness'ini keşfettim, tek fark biraz erkek olması and that makes him already more interesting than Agyness!

I'd Go Indie For You

"Oh-so-indie!" insanlardan ve dahil oldukları ana kraliçe gruptan tiksiniyorum. Bir de o oh-so-indie topluluğun aynı anda aynı şeyi dinlemeye ve övmeye başlamasındanç Tamam bir keşif yapılmış olabilir, tebrikler arada pek de güzel şeyler keşfediyorlar ancak bütün bir kitlenin bu keşfe aynı anda atlaması, tüketmesi sonra da yeni bir keşfe yol alması süreci mide bulandırıcı bir hal alıyor sanırım bir süre sonra. Müzik keşfine tapan bir insanımdır, yaptığım keşifleri 3 sene sonra hatırlayıp download edebilecek kadar da aptal bazen, ve evet keşfimi bokunu çıkarana, kurutana kadar dinlerim ancak keşif süremin bir mainstream'i izlememesi ("indie dünyasında bugün: The Shiny Dildos! müzik dünyasında yeni bir nefes, hadi dinleyelim hep birlikte!") gerçeği beni bu bahsettiğim olgudan tamamiyle ayıran bir şey bence. The Shiny Dildos iyi müzik yapıyor olabilir, yeni bir soluk getirmiş olabilir ancak bırakın da The Shiny Dildos'la ilişkimi kendim kurayım, sizden hazırını almak istemiyorum...

Geçmişte çeşit çeşit grupla başıma gelmiş olan bu durum (Sigur Ros'un bir anda bu bahsettiğim grup ve ana kraliçeye bağlı diğer gruplar tarafından tüketilmesi, Antony'yi herkesin bilir hale gelmesi, Editors'lar, Rufus'lar, Patrick'ler, Final Fantasy'ler vs vs vs) başıma hala daha gelmeye devam ediyor. Daha geçen gün rastladığım Coconut Records geyiği şimdiden "Bu aralar bunu dinleyin!" moduna girmiş vaziyette. Tamam Coconut Records hastası falan değilim, "Eee tatlı işte" deyip geçtim hatta ancak sinir bozucu olduğu bir gerçek (Aklıma gelmişken Jason Schwartzman lütfen sinema ile uğraşmayı bırakıp müziğe versin kendini. O adamı izlemeyi sinir bozucu bulan tek ben mi varım? Ekranda her gördüğümde filmi durdurup dövesim geliyor).

Peki bu kadar geyik yapmamın nedeni nedir efendim? Hemen cevap vereyim Parenthetical Girls'tür... Hatta daha açık konuşayım, grubun solisti Zac adlı şahsiyettir (hep böyle güzel adları olur bunların). Grubu dinlemiyorum, belki hiç dinlemeyeceğim ya da belki bir gün hastası olacağım, kötü değiller sadece bir duygu uyandırmadılar işte. Ancak ve ancak o solist şahıs nedir öyle. Sokakta görsem arkadaşım olmasını dileyeceğim tavırlara sahip zaten kendisi, tavırlar bir kenara kafası da öyle sanırım. Gaydar'ımın sinyalleri doğruysa (grupla alakam yok belki kendisi openly gay'dir bilemem, bilgisi olmayan bir insan olarak söylüyorum bunu) kendisinin faghag'i olmak için başvuruda bulunmak istiyorum. Ayrıca bu söyleyeceğimi anlayacağını düşündüğüm iki kişiye sormak isterim; Kendisinden bir H. havası almıyor musunuz? Özellikle şu son fotoğrafta...

Aaah androgyny, me loves you~~