Dönüşümün üzerinden bir hafta geçti ve ben daha şimdiden unutulmuş gibi hissediyorum. Sanırım organizasyonların en sönük en uzak adamı hep ben oluyorum dolayısıyla üzerinden belli bir zaman geçince kimse umursamıyor. N. aradığında o kadar şaşırmam da bu yüzdendi sanırım. Unutulmamış hissettirmişti ben de anında kapılmıştım. Bugün N. ile buluştum, o ilk zamanlardaki durumdan eser kalmamış, sevindim. T. konusunu da 2 günlük şımarıklık, ağlaşma vb. durumlardan sonra mucizevi(!) bir şekilde atlattım.
S.'yi özledim asıl ben ya, keşke ona ulaşabilsem ama cebi her zamanki gibi kapalı işte, pöff. Maceralarımı bir de kendisine anlatmak istiyorum, sanırım ancak pazar günü yapabileceğim o işi...
Belki şu esnada Lily Chou-Chou dinlediğimdendir ama kötü gibiyim ben ya... Kızlardan da bıktım erkeklerden de öte yandan bu aralar inatla erkek tarafı skor kazanıyor ve kızlar gittikçe puan kaybediyor. B. bugün Bbs.'a rastlamış. Çocuk şiir mi dersin çizim mi dersin tiyatro mu dersin artık her boka elini atmış böyle duygusal yönden aşmış bir yaratık çıkmış. Ben de okuldan adamlara rastladım bugün. Onlar da sakal bırakmışlar... Aferin diyoruz...
Kendi evine çıkmış arkadaşlara mı ihtiyacım var benim nedir. Şu esnada kapıyı çarpıp evden çıkmak ve birinin koltuğuna gidip yatmak istedim. Ya da biriyle ağlayarak film izlemek falan ama ben kimsenin yanında ağlamam. Adi Lily Chou-Chou hepsi senin sesin yüzünden. I miss you'ymuş..
Dünden beri sürekli mail kutumu kontrol edip boş görmek acı bir biçimde koydu nedense. O yüzden bütün bu gevelemeler. Babama birkaç fotoğraf yolladım o cevap yollar umarım?...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder